چكيده :
اين كتاب درباره مواجهه ايرانينا با نظريه ها در چارچوب استعاره سفر است كه راوي نظريه را مسافر در نظر مي گيرد و نظريه را كاشف و توريستي كه به سرزمين هاي گوناگون سفر مي كند و در مواجهه با زمينه هاي متفاوت بازتفسير مي شود. نويسنده در اين كتاب به اين بحث مي پردازد كه چرا در كشورهايي مانند ايران نظريه ها موجوداتي كم تحرك، ساكن و غيرقابل تغيير فرض مي شوند و آيا نظريه هاي علوم انساني در ايران سفري بي بازگشت دارند؟
